prąd elektryczny stały
Encyklopedia PWN
elektrotechn. termin oznaczający: 1) samoczynne (bez doprowadzenia sygnału zewn.) powstawanie drgań w układzie elektr., wywołane niestabilnością układu; np. powstawanie drgań samowzbudnych w generatorze drgań elektrycznych; 2) zjawisko samoistnego powstawania pola magnet. w obwodzie wzbudzenia maszyny elektr. bez zasilania zewnętrznego.
silnik elektrycznego prądu stałego, w którym uzwojenie wzbudzenia jest połączone równolegle (bocznikowo) z uzwojeniem twornika;
rodzaj silnika elektrycznego o wirniku w kształcie tarczy wykonanej z materiału izolacyjnego, z naniesionym na niej drukowanym uzwojeniem twornika (silnik prądu stałego) lub z magnesami trwałymi o kierunku polaryzacji magnet. prostopadłym do powierzchni tarczy (silniki skokowe).
silnik pojazdu trakcyjnego, z którego moc (moment obrotowy) jest przenoszona na zestawy kołowe;
srebro, Ag, argentum,
pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 47;
proces trwałego łączenia materiałów topliwych, gł. stopów metali i tworzyw sztucznych, przez podgrzanie brzegów łączonych części do stanu ciastowatego i dociśnięcie wzajemne łączonych przedmiotów w miejscu z.
